لاله های واژگون

لاله های واژگون یکی از 12 هزار گونه گیاهی شناسایی شده در کشور است که زیباییی آنها نفس را در سینه حبس کرده و کمتر کسی است که آرزوی دیدن آنها را در آغازین فصل سال نداشته باشد . در صورت عدم تخریب به واسطه دام و انسان حتی 10 هزار شاخه از آن را در یک دشت می‌توان مشاهده کرد. این گیاه نه تنها گل زیبایی است بلکه خواص درمانی متعددی نیز دارد. این گیاه اشک مریم نیز نامیده می شود که این به خاطر مقدار شبنمی ست که در بین این گلها جمع می شود و بعد از گل به پائین می چکد.
عمر این گیاه بسیار کوتاه است. از اوایل اردیبهشت ماه گل دهی این گیاه شروع می شود و در فصل بارش تمام می شود.
خواص دارویی این گیاه اصولاً در پیاز این گیاه است. پیاز این گیاه داروی مؤثری برای دردهای رماتیسمی و دردهای مفصلی و پاک کننده دستگاه کبدی است. البته این گیاه جزء داروهای سمی است و مصرف آن باید زیر نظر پزشک باشد.

این گیاه نخستین بار در سال 1576 میلادی به وسیله جهانگردان اروپایی از ایران به اتریش برده شد. شیوه پرورش لاله واژگون در باغها و گلخانه‌ها در سطح وسیعی از اروپا رواج دارد در حالی که این گل در فلات ایران به طور طبیعی رشد و نمو می‌کند .

جغرافیای طبیعی استانهای غربی و جنوب غرب کشور مثل کهگیلویه و بویراحمد چهارمحال و بختیاری و لرستان در حاشیه کوهستانهای زاگرس از مهمترین زیستگاههای این گل وحشی هستند.

نام دیگر این گل « لاله سرنگون » و « اشک مریم » است که 100 تا 120 سانتیمتر از سطح زمین قد می کشد . این گونه با گلهای زنگوله ای درشت و گاهی با رنگ های نارنجی مایل به قرمز کوهستان های منطقه را ارایش می کند این گونه در ارتفاعات اشترانکوه لرستان کوه های صمصامی چهار محال و بختیاری و گلستان کوه در خانسار نیز در سطح قابل توجهی می روید.

این گونه استقامت زیادی در برابر سرما و سازگاری ویژه ای با دامنه های سنگلاخی و صخره ای دارد و چنانچه زیستگاه این گل به وسیله انسانها و دام ها تخریب نشود توانایی پوشاندن عرصه های وسیعی از طبیعت را با رویش هزاران شاخه زیبا دارد.